Troska o życie człowieka chorego i człowieka w podeszłym wieku

Ważnym zadaniem duszpasterstwa rodzin jest ochrona życia człowieka chorego i człowieka w podeszłym wieku. W kulturze euroatlantyckiej starość jest ostatnim etapem ziemskiego życia człowieka. Rozpoczyna się po 65 roku życia. Z jednej strony wyraża się przez dojrzałe i mądre patrzenie na życie, a z drugiej strony jest związane z utratą sił, zdrowia, poczuciem zależności od innych. Dlatego osoby zdrowe, szcze-gólnie w rodzinie, powinny otoczyć szacunkiem osoby w podeszłym wieku oraz dać im należne wsparcie (por. FC 27). Rodzina, dzięki więzom krwi, jest dla chorego naj-lepszym zabezpieczeniem w starości. Chory w otoczeniu najbliższej rodziny znajdu-je miłość i wsparcie w obliczu zbliżającej się śmierci, ale także rodzina jednoczy się w obliczu przeżywanego bólu i zbliżającej się śmierci jednego ze swoich członków.
Należy zdecydowanie przeciwstawiać się promowaniu eutanazji, którą proponuje się jako dobrodziejstwo dla człowieka chorego i oszczędzenie choremu cierpienia. Na eutanazję są szczególnie narażone: noworodki z deformacją ciała, osoby poważnie upośledzone, niepełnosprawni, niezdolni do samodzielnego życia starcy, śmiertel-nie chorzy, dawcy organów przeznaczonych do przeszczepów (zob. EV 15). W ramach działań duszpasterstwa rodzin należy odważnie demaskować obłudę i zakłamanie zwolenników eutanazji (DDR 70).
Ważnym terenem działania w zakresie ochrony życia człowieka chorego i człowieka w podeszłym wieku jest otoczenie opieką osoby umierające. W obliczu śmierci człowiek chce uporządkować swoje życie oraz dokonać życiowego bilansu. Należy takiego człowieka najpierw wysłuchać, a potem dać mu odpowiednie wsparcie.
Duże znaczenie dla człowieka chorego ma możliwość korzystania z sakramentów świętych. Sakrament pokuty pozwala pojednać się z Bogiem i ludźmi. Sakrament Komunii świętej jest dla chorego wielkim dobrodziejstwem, ponieważ Eucharystia jest pokarmem w drodze do nieba. Chorym trzeba także proponować możliwość skorzystania z sakramentu namaszczenia chorych. W tym sakramencie chorzy jed-noczą się z cierpiącym Chrystusem, który daje nadzieję na nowe życie.
Należy także wspierać rodziny opiekujące się chorymi. Często ci ludzie są bardzo zmęczeni fizycznie i psychicznie, przygnębieni, bezradni w obliczu choroby jednego ze swoich członków. Wsparcie duszpasterskie będzie dla nich wielkim wsparciem w trudnych chwilach. [Kliknij]